W 1945. W sierpniu już.
I byłam na tyle duża, że pamiętam.
Pamiętam zapach zalanych letnią ulewą, napalonych domów. Pamiętam ten swąd. Nie wiedziałam, nie rozumiałam, co to jest.
Pamiętam jeszcze widniejące zatknięte gdzieniegdzie w gruzy krzyże.
Wspomnienia pierwszych powojennych mieszkańców Wrocławia są bezcenne. Pełne szczegółów, których nie zatarł czas. Pełne emocji, które pojawiają się przy każdym wspomnieniu. Wrocław to miasto wyjątkowe. Po wojnie odbudowane przez nowych mieszkańców. To miasto, w którym prawie całkowicie wymieniona została ludność.
– Mam zaszczyt i przyjemność przedstawić Państwu tych, którzy pamiętają powojenne miasto. To większość moich rozmówców. Ale nie wszyscy. Wśród rozmówców pojawią się także ci, którzy znają i pamiętają Breslau. Oni także opowiedzą swoje historie. – mówi Joanna Mielewczyk, autorka projektu Kamienice.
Projekt “Kamienice – opowieści mieszkańców domów” to zbiór nagrań rozmów z mieszkańcami wrocławskich kamienic . Każdemu wspomnieniu towarzyszy miejsce, bardzo konkretne. Pierwsze – to kamienica na Przedmieściu Oławskim, przy filmowej ulicy Mierniczej. Filmowej, bo Miernicza była już m.in. ulicą berlińską, warszawską i wiedeńską.
– Japoński reżyser kręcił tutaj swój film i powiedział, że szukał takiego miejsca w Europie i nigdzie nie znalazł tak pięknie łuszczącej się farby, jak we Wrocławiu na ulicy Mierniczej – mówi Agnieszka Dubaniowska, która przy Mierniczej mieszka od ponad 70.lat.
Do kamienicy przy Mierniczej, z drewnianym sufitem w sieni, bogato zdobioną chociaż dziś prawie kompletnie odrapaną fasadą, jak wszystkie z tej ulicy, zapraszamy w imieniu Agnieszki Dubaniowskiej. Do mieszkania, w którym są jeszcze ślady po poprzednich mieszkańcach.
Pamiętam (ten pokój). Żaluzje były jeszcze. Żaluzje takie drewniane z tych cieniuteńkich listeweczek. Pamiętam.
Wydał mi się olbrzymi.
Olbrzymi.
Ten kredens dwuczęściowy stał na tej ścianie.
Rodzice położyli u góry jakieś takie naczynie, do którego wkładało się rękę. My to nazywaliśmy róg obfitości.
– Czyli cukierki były w środku?
Jakieś cukiereczki, biedne to były czasy. Ale to, co rodzice mogli, tam wkładali. Jakieś owoce, jakieś ciasteczka.
I tato brał mnie na barana. Sadzał wysoko na ramionach. Mnie się aż w głowie kręciło, bo to było tak wysoko z ramion taty. Żeby znaleźć coś sobie w rogu obfitości.
Cała opowieść o Przedmieściu Oławskim, o którym Agnieszka Dubaniowska mówi: mój Trójkąt Magiczny – do odsłuchania tu:
http://www.joannamielewczyk.pl/kamienice/magiczny-trojkat-filmowa-ulica/
Ale wcześniej zachęcamy do posłuchania o całym projekcie „Kamienice”
http://www.joannamielewczyk.pl/kamienice/ludzie-bohaterowie-audycji-kamienice-zapowiedz/
Więcej o „Kamienicach” na profilu fb:
https://www.facebook.com/historiewroclawian/
Audycja pojawia się również w każdą niedzielę, o 19.30 w Radiu RAM.
